Dag 2 : op bezoek bij de organisatie Addameer in Ramallah

Hoeraaa, en toen zaten we al aan dag 2! Op het programma vandaag stonden een tweetal meetings gepland, en we begonnen er al vroeg aan. Om 8u stond iedereen fris gewassen en geschoren (nu ja, de één al wat meer dan de andere J) klaar om te vertrekken. De rit in de Nur's busje ging ditmaal naar Addameer; een organisatie die zich net als DCI inzet voor Palestijnse kinderen (en volwassenen) in Israelische gevangenissen, maar die daarnaast ook een soort 'Child-Focusfunctie' vervult door op zoek te gaan naar vermiste Palsetijnen in de hoop wat meer te weten te komen over waar ze zich bevinden.

Aangezien we nogal veel dezelfde info kregen als hetgeen we gehoord hadden de dag ervoor ga ik me nu wat beperken tot de headlines die besproken werden.

Addameer is een organisatie die vnl. bestaat uit ex-gevangenen. Julia, de vrouw met wie wij spraken, is zelf Joods-Amerikaaans van nationaliteit en strijdt voor de Palestijnen. (iets wat op zich al zeer opmerkelijk is!). Maar opdat de Israelische autoriteit haar niet zouden doorhebben en zouden kunnen beschuldigen van landverraad (omdat ze de Palestijnen immers verdedigd en voor hen opkomt) heeft ze wel al veel moeten opgeven. Ze werkt en woont officieel onder een vals adres (in Jeruzalem), terwijl ze zich in feite elke dag in de bezette Westelijke Jordaanoever in de stad Ramallah bevindt. Het valse adres dat ze heeft opgegeven is van een vriend van haar die in Jeruzalem woont, zo kon zij zelf immers een visum krijgen om de bezette Palestijnse Westbank binnen te geraken en zo kan ze zich blijven inzetten voor het wel en wee van de Palestijnse bevolking.

20% van de hele Palestijnse bevolking heeft al in een Israelische gevangenis gezeten (gaande van enkele uren tot levenslange opsluiting). Zo kan je stellen dat bijna ieder Palestijns gezin wel een familielid heeft die reeds in een Israelische gevangenis heeft gezeten, schuldig of onschuldig.

Een kleine 5000 Palestijnen wordt op dit moment in Israelische gevangenissen gevangen gehouden, waarvan 200 kinderen. De 200 opgesloten kinderen in de gevangenis krijgen les van 1 leraar: geen hoge onderwijskwaliteit dus in gevangenis/tijd moet verdeeld worden over al deze kinderen. Vaak wordt er ook geen palestijnse leerstof met als gevolg dat wanneer ze terug vrijkomen, niet meer mee kunnen in hun Palestijnse school/ probleem voor Palestijnse bevolking: schoolverlaters reeds op jonge leeftijd en in grote getale. Zo blijft de viscieuze cirkel maar doorgaan.

De gevangenissen zijn overbevolkt en onhygiënisch. Alle noodzakelijke levensmiddelen worden vaak tot 5x duurder verkocht aan Palestijnse dan aan Israelische gevangenen (Israeli profiteren van Palestijnen).

Een groot probleem is dat de VN Israel niet publiekelijk durft te veroordelen, waardoor Israel zijn gang kan blijven gaan met de folterpraktijken tegen Palestijnse gevangenen in Israelische gevangenissen. Israel kan ook op elk moment zijn wetten veranderen en zo de Palestijnen eeuwig in de gevangenis houden. Palestijnse advocaten hebben een zeer moeilijk contact met Palestijnse clienten, daar komt nog eens bij dat elke wet vaak in het Hebreeuws is. Zo heeft een groot deel van deze voorgeleiden geen kans om zich fatsoenlijk te verdedigen, laat staan om hun eigen proces te begrijpen gewoonweg omdat zij en hun advocaten de taal niet verstaan, maar ook omdat het Israelisch rechtsysteem heel sterk verschilt van het Palestijnse.

Zo is er ooit eens een Palestijn geweest die 3.5 jaar in 'administratieve' aanhouding gezeten, na deze periode bleek de man toch onschuldig te zijn: dus eigenlijk is deze persoon 3.5 jaar van zijn leven kwijt door Israeli, dit is zeker geen alleenstaand geval.

Wensen jullie meer info omtrent wat de organisatie precies doet, kan je altijd Julia op onderstaand e-mail adres contacteren: julia@addameer.ps

Intermezzo - water in Palestina

Gedurende ons volledige verblijf in de Palestijnse gebieden kregen we meer dan eens te maken met het nijpende watertekort waarmee de plaatselijke bevolking dag in, dag uit te kampen heeft. Daarom wou ik toch nog even een plekje op deze blog vrijmaken om wat meer over dit water(tekort) te vertellen.

Over heel de wereld en dus ook in Palestina, wordt water op ongeveer dezelfde manier verkregen: regen, grondwater, rivier, meer, zee. Het enige probleem bij onze Palestijnse vrienden is dat (ook al valt de regen neer op hun eigenste grondgebied) zijzelf dit water niet controleren, maar dat de Israëliërs dit doen.

Het kan dan ook voorkomen dat er maar twee dagen per maand (stel je dit eens voor in België !) water uit de leidingen komt. Als Palestijnen extra water willen, dan kunnen ze zwarte watertonnen op hun dak plaatsen die bij regenval gevuld worden. Nogmaals, ook al valt het water op Palestijns grondgebied neer, toch zullen ze er belasting op moeten betalen.. en deze belasting wordt (hoe kan het ook anders?) opgelegd door de Israëliers...

De USA stort ook geld voor watervoorzieningen in Palestina, enige voorwaarde is dat enkel Palestijnse families die nog nooit in aanraking zijn gekomen met de politie deze waterbronnen mogen gebruiken. Het probleem is echter dat Israel op basis van vermoedens constant Palestijnse huizen binnenvalt en Palestijnen opsluit, schuldig of niet. Vandaar dat elk Palestijns gezin wel één of ander familielid heeft dat al eens in de gevangenis heeft gezeten en dus bijna niemand aanspraak kan maken op deze watervoorraden.

Opmerkelijk: in Israel gebruiken mensen gemiddeld 350 liter water per persoon per dag, terwijl men het in Palestina moet stellen met 40 liter water per persoon per dag!

Dag 1 - Bil'in [Bel-aai-ien] against the wall + Ramallah, the city that never sleeps

Na de middag gingenweBil'inbezoeken.Onderweg naar dit dorpje leerden we pas het echte Palestijnse wegennet kennen: bultjes hier, hobbeltjes daar, scherpe haarspeldbochten...allemaal net genoeg om de helft van de bus (jaja, ook ik was één van de slachtoffers) misselijk te maken. Na een tijdje stonden we gelukkig genoeg weer veilig met onze beide voetjes op de grond en kwamen we aan in het plattelandsdorpje Bil'in waar we werden opgewacht door Iyad Burnat, zijn lieve vrouw, hun überschattige dochtertje Myar en haar 3 broertjes.

Nadat we allemaal goed en wel binnen in hun huisjewaren,begon de man over zijn dorp te vertellen. Bil'in is een dorpje op de Westelijke Jordaanoever dat ongeveer 2000 inwoners telt. Hoewel het officieel Palestijns gebied is, wordthet dorp alsinds 2005 bezet door het Israelisch leger. Als reactie tegen deze illegale bezetting begonnen de dorpelingen (niet enkel mannen, maar ook vrouwen en kinderen !) vanaf 2005 te betogen. Sindsdien is er al bijna8 jaar lang, iedere vrijdag een demonstratie aan de muur die de Israeli opgetrokken hebben (onder het mom ''Palestijnse terroristen tegen te houden'') tussen Bil'in en het huidig Israelisch grondgebied.

We besloten samen met Iyad een kijkje te gaan nemen aan deze muur. Iedereen had zich er wel wat bij voorgesteld, maar toen weer aankwamen overtrofhet toch onze stoutse verwachtingen. Het leek immers net alsof er gisteren nog een beslissende veldslag was geleverd en toen drong het besef tot de meesten van ons wel door:dit is nog steeds oorlogsgebied, iedere vrijdag breken hier tijdens de demonstraties gevechtenuit en vallen langs beide kanten nog doden...(langs één kant was ik dan ook blij dat wein Bil'inop een maandag waren, alhoewel ik me toch alles zeer levendig voor de geest kon halen :-S). Her en der lagen restanten van gasbommen, kapotgetrokken spandoeken en T-shirts hingen slapjes over de prikkeldraadomheining en op sommige plaatsen kwam ons een vreemde geur (van één of andere chemische substantie) ons tegemoet gewaaid.Verschroeide aarde van ingeslagen raketten of bommen zorgden voor kale plekken in het al dorre landschap.

Na een vermoeiende eerste dag was er eindelijk tijdvoor wat ontspanning! Terwijl onze overige reisgenootjes gesprekjes probeerden aan te knopen met twee Palestijnse kennissendie Bieke had opgetrommeld, besloten Gytha, Elisabeth, Anne-Sofie en ik de stad in te trekken! Ik zou het nog steeds niet kunnen uitleggen aan mijn teerbeminde maatje en paatje, maarhet deed best wel vreemd om om 23u30 door de buitenwijken van Ramallahte lopen met3 andere meiden, onvergezeld van mannelijke compagnie, nagekeken door talloze mannenen de inheemse bevolking en nu ook niet echt in de meestzedige kleding (dus oudertjes, als jullie dit nu lezen, ik leef nog: blijf maar rustig verder in- en uitademen... :p). Na een uurtje ronddwalen door het nog steeds drukke stadscentrumbesloten wedateen stukje Palestijnse cultuur opsnuiven geen kwaad kon en vandaar gingen we op zoek naar het enige ijskraam van Ramallah omnen heerlijken, authentieke Palestijnseijscrèmete verorberen: Smakelijk!

En tot morgen ;-)

http://www.bilin-village.org/english/videos/3090-Bilin-againts-the-Wall-a-film-by-Emad-Bornat

Dag 1 - Ramallah : op bezoek bij Defence for Children International

Het stralende zonnetje dat ondeugend door de gordijnen priemde de volgende morgen kondigde zich veel te snel aan! Na nauwelijks drie uurtjes slaap strompelden mijn reisgenoten en ik zelf druppelsgewijs en met kleinere oogjes de ontbijtzaal binnen. Het was een veel te korte nacht geweest! Maar voor eenmaal waren de meesten onder ons daar helemaal niet rouwig om, want EINDELIJK waren we er: de reis waar we zo lang naar hadden uitgekeken, waar we zoveel aan voorbereid hadden, eindelijk begon ze en we hadden dan ook besloten er met volle teugen van de genieten!

De dag begon met een rit in de bus met als eerste tussenstop de organisatie ‘Defence for children International Palestine'. Deze organisatie zet zich vnl. in voor de recht van Palestijnse kindgevangenen die (on)schuldig in Israelische gevangenissen worden opgesloten en daar vaak ook gefolterd worden.

Het is immers zo dat jaarlijks ongeveer 700 Palestijnse kinderen opgepakt en evt. vervolgd, 98% hiervan zijn jongens en ‘slechts' 2% meisjes. Meer dan 50% van deze opgepakte kinderen wordt ervan beschuldigd stenen gegooid te hebben naar het Israelisch leger. Wapenbezit en bendevorming maken de top 3 van meest voorkomende beschuldigingen compleet. Een veel gevolgde procedure in het oppakken van kinderen is dat de politie het huis omsingelt en meestal ‘s nachts binnenvalt, dit om de schrik en intimidatie nog groter te maken. Vervolgens wordt het kind dat ze willen oppakken geblinddoekt en wordt het gedwongen handboeien te dragen. Daarna wordt het kind naar een gevangenis overgebracht, waar het onmiddellijk aan een spervuur van vragen wordt onderworpen. Bij zo'n ‘ondervraging' gebruikt het leger eerder psychische marteltechnieken in plaats van fysiek geweld, omdat die niet zichtbaar zijn op de huid in geval van controle van buitenaf. Ze dreigen er bijvoorbeeld mee om de ouders te arresteren of het kind wordt gedurende lange tijd blootgesteld aan extreem luide -bijna ondraaglijke-- muziek. Vaak zwichten kinderen dan ook onder deze druk en bekennen ze, ook al hebben ze helemaal niets misdaan (gewoon om van het geweld af te zijn). Velen onder hen komen zo dus onschuldig vast te zitten.

In theorie worden kinderen onder de 18 jaar berecht als kinderen, maar in de praktijk gaat het er anders aan toe. Vaak zitten al kinderen van nauwelijks 12 jaar oud vast in gevangenissen over het hele land. Nog iets absurds wat we zijn te weten gekomen is dat in Israel Palestijnse kinderen gevangenisstraffen van 10 tot 20 jaar opgelegd kunnen krijgen als ze een steen gooien naar Israelische leger! Het lokte bij de meesten onder ons nogal verontwaardigde reacties uit.

Het Palestijnse kind mag de eerste drie maanden geen bezoek van familie ontvangen, meestal blijft de locatie waar hun kind zit gedurende zo'n periode dan ook geheim voor de familieleden. Na die periode van 3 maanden krijgen de ouders meer info over de gevangenis waar hun kind zich precies bevindt en kunnen de ouders een permit bij het rode kruis aanvragen om hun kind te mogen bezoeken, maar het duurt vaak twee tot vier maanden vooraleer ze zo'n permit krijgen. Eenmaal ze in het bezit van zo'n permit zijn, mogen de ouders hun kind 2x per maand telkens slechts een halfuurtje bezoeken. (hoe absurd kan het zijn?).

Nog een laatste opmerkelijk iets wat we te weten zijn gekomen tijdens ons bezoekje is dat de organisatie zeer negatief tegenover de VN en Unicef staat. Zij zijn immers van mening dat Unicef niets doet ten voordele van de Palestijnse kinderen, Unicef wil neutraal blijven in het conflict en daarom doen ze niets aan het probleem van de slechte leefomstandigheden van Palestijnse kinderen in Israelische gevangenissen...

Wensen jullie meer info omtrent deze organisatie, dan kan je altijd onderstaande website eens raadplegen:http://www.dci-pal.org/. Het loont de moeite!

Dag 0: Luik – Tel Aviv – Ramallah

Zaterdag 8 juli om 18u 's avonds was het eindelijk zover, ons vliegtuig richting Tel Aviv-Israel stond ons, vertrekkensklaar, in de luchthaven van Luik-Bierset op te wachten. De check-in verliep zeer vlot en zonder noemenswaardige problemen. Zo kwamen we dan ook na een rustige vlucht (van ongeveer 5 uurtjes) rond 24u 's nachts plaatselijke tijdaan op de internationale luchthaven ‘Ben Gurion' van Tel Aviv.

Het kostte ons betrekkelijk weinig moeite om de achterdochtige Israëlische douaniers op een verkeerd spoor te zetten. Op de luchthaven mocht immers niemand weten dat we een groep vrijwilligers waren die naast een bezoekje aan Israël, ook een 8 dagen durende tocht door bezet Palestijns gebied op het programma had staan... Wanneer de controleurs daar immers achter waren gekomen, zou de kans zeer groot geweest zijn dat we onmiddellijk op de vliegtuig terug richting België werden geplaatst. 'Veiligheid gaat boven alles' luidt de alomgekende slagon daar, en personen diesympathiseren met de Palestijnse bevolking krijgen vaak het etiket 'terrorist' opgeplakt en kunnenin Israeldan ook gemist worden als kiespijn. Nauwelijks 1 luttel uurtje en 3 douanecontroles verder stonden we voor het eerst in de (nog steeds aangenaam warme)Israëlische buitenlucht.

Het zat er echter nog niet op voor die dag: onze buschauffeur voor de komende 10 daagjes, Nur,stond ons op te wachten en samen reden we in het holst van de nacht door het Israelische binnenland. Naeen relatief vlottepassage door een verlaten controlepost van het Israelische leger (ook wel een cheqpoint genoemd)reden we onzeeindbestemming voor die nacht: Ramallah, een bezette stad op de Westelijke Jordaanoever, binnen...

Eindelijk aangekomen in het hartje van deze stad doken we na een lange dag rond 03:00 ons bedje in, want de volgende dag zou zich immers snel genoeg aankondigen en er stond zeer veel op het programma...