Het stralende zonnetje dat ondeugend door de gordijnen priemde de volgende morgen kondigde zich veel te snel aan! Na nauwelijks drie uurtjes slaap strompelden mijn reisgenoten en ik zelf druppelsgewijs en met kleinere oogjes de ontbijtzaal binnen. Het was een veel te korte nacht geweest! Maar voor eenmaal waren de meesten onder ons daar helemaal niet rouwig om, want EINDELIJK waren we er: de reis waar we zo lang naar hadden uitgekeken, waar we zoveel aan voorbereid hadden, eindelijk begon ze en we hadden dan ook besloten er met volle teugen van de genieten!

De dag begon met een rit in de bus met als eerste tussenstop de organisatie ‘Defence for children International Palestine'. Deze organisatie zet zich vnl. in voor de recht van Palestijnse kindgevangenen die (on)schuldig in Israelische gevangenissen worden opgesloten en daar vaak ook gefolterd worden.

Het is immers zo dat jaarlijks ongeveer 700 Palestijnse kinderen opgepakt en evt. vervolgd, 98% hiervan zijn jongens en ‘slechts' 2% meisjes. Meer dan 50% van deze opgepakte kinderen wordt ervan beschuldigd stenen gegooid te hebben naar het Israelisch leger. Wapenbezit en bendevorming maken de top 3 van meest voorkomende beschuldigingen compleet. Een veel gevolgde procedure in het oppakken van kinderen is dat de politie het huis omsingelt en meestal ‘s nachts binnenvalt, dit om de schrik en intimidatie nog groter te maken. Vervolgens wordt het kind dat ze willen oppakken geblinddoekt en wordt het gedwongen handboeien te dragen. Daarna wordt het kind naar een gevangenis overgebracht, waar het onmiddellijk aan een spervuur van vragen wordt onderworpen. Bij zo'n ‘ondervraging' gebruikt het leger eerder psychische marteltechnieken in plaats van fysiek geweld, omdat die niet zichtbaar zijn op de huid in geval van controle van buitenaf. Ze dreigen er bijvoorbeeld mee om de ouders te arresteren of het kind wordt gedurende lange tijd blootgesteld aan extreem luide -bijna ondraaglijke-- muziek. Vaak zwichten kinderen dan ook onder deze druk en bekennen ze, ook al hebben ze helemaal niets misdaan (gewoon om van het geweld af te zijn). Velen onder hen komen zo dus onschuldig vast te zitten.

In theorie worden kinderen onder de 18 jaar berecht als kinderen, maar in de praktijk gaat het er anders aan toe. Vaak zitten al kinderen van nauwelijks 12 jaar oud vast in gevangenissen over het hele land. Nog iets absurds wat we zijn te weten gekomen is dat in Israel Palestijnse kinderen gevangenisstraffen van 10 tot 20 jaar opgelegd kunnen krijgen als ze een steen gooien naar Israelische leger! Het lokte bij de meesten onder ons nogal verontwaardigde reacties uit.

Het Palestijnse kind mag de eerste drie maanden geen bezoek van familie ontvangen, meestal blijft de locatie waar hun kind zit gedurende zo'n periode dan ook geheim voor de familieleden. Na die periode van 3 maanden krijgen de ouders meer info over de gevangenis waar hun kind zich precies bevindt en kunnen de ouders een permit bij het rode kruis aanvragen om hun kind te mogen bezoeken, maar het duurt vaak twee tot vier maanden vooraleer ze zo'n permit krijgen. Eenmaal ze in het bezit van zo'n permit zijn, mogen de ouders hun kind 2x per maand telkens slechts een halfuurtje bezoeken. (hoe absurd kan het zijn?).

Nog een laatste opmerkelijk iets wat we te weten zijn gekomen tijdens ons bezoekje is dat de organisatie zeer negatief tegenover de VN en Unicef staat. Zij zijn immers van mening dat Unicef niets doet ten voordele van de Palestijnse kinderen, Unicef wil neutraal blijven in het conflict en daarom doen ze niets aan het probleem van de slechte leefomstandigheden van Palestijnse kinderen in Israelische gevangenissen...

Wensen jullie meer info omtrent deze organisatie, dan kan je altijd onderstaande website eens raadplegen:http://www.dci-pal.org/. Het loont de moeite!