Na de middag gingenweBil'inbezoeken.Onderweg naar dit dorpje leerden we pas het echte Palestijnse wegennet kennen: bultjes hier, hobbeltjes daar, scherpe haarspeldbochten...allemaal net genoeg om de helft van de bus (jaja, ook ik was één van de slachtoffers) misselijk te maken. Na een tijdje stonden we gelukkig genoeg weer veilig met onze beide voetjes op de grond en kwamen we aan in het plattelandsdorpje Bil'in waar we werden opgewacht door Iyad Burnat, zijn lieve vrouw, hun überschattige dochtertje Myar en haar 3 broertjes.

Nadat we allemaal goed en wel binnen in hun huisjewaren,begon de man over zijn dorp te vertellen. Bil'in is een dorpje op de Westelijke Jordaanoever dat ongeveer 2000 inwoners telt. Hoewel het officieel Palestijns gebied is, wordthet dorp alsinds 2005 bezet door het Israelisch leger. Als reactie tegen deze illegale bezetting begonnen de dorpelingen (niet enkel mannen, maar ook vrouwen en kinderen !) vanaf 2005 te betogen. Sindsdien is er al bijna8 jaar lang, iedere vrijdag een demonstratie aan de muur die de Israeli opgetrokken hebben (onder het mom ''Palestijnse terroristen tegen te houden'') tussen Bil'in en het huidig Israelisch grondgebied.

We besloten samen met Iyad een kijkje te gaan nemen aan deze muur. Iedereen had zich er wel wat bij voorgesteld, maar toen weer aankwamen overtrofhet toch onze stoutse verwachtingen. Het leek immers net alsof er gisteren nog een beslissende veldslag was geleverd en toen drong het besef tot de meesten van ons wel door:dit is nog steeds oorlogsgebied, iedere vrijdag breken hier tijdens de demonstraties gevechtenuit en vallen langs beide kanten nog doden...(langs één kant was ik dan ook blij dat wein Bil'inop een maandag waren, alhoewel ik me toch alles zeer levendig voor de geest kon halen :-S). Her en der lagen restanten van gasbommen, kapotgetrokken spandoeken en T-shirts hingen slapjes over de prikkeldraadomheining en op sommige plaatsen kwam ons een vreemde geur (van één of andere chemische substantie) ons tegemoet gewaaid.Verschroeide aarde van ingeslagen raketten of bommen zorgden voor kale plekken in het al dorre landschap.

Na een vermoeiende eerste dag was er eindelijk tijdvoor wat ontspanning! Terwijl onze overige reisgenootjes gesprekjes probeerden aan te knopen met twee Palestijnse kennissendie Bieke had opgetrommeld, besloten Gytha, Elisabeth, Anne-Sofie en ik de stad in te trekken! Ik zou het nog steeds niet kunnen uitleggen aan mijn teerbeminde maatje en paatje, maarhet deed best wel vreemd om om 23u30 door de buitenwijken van Ramallahte lopen met3 andere meiden, onvergezeld van mannelijke compagnie, nagekeken door talloze mannenen de inheemse bevolking en nu ook niet echt in de meestzedige kleding (dus oudertjes, als jullie dit nu lezen, ik leef nog: blijf maar rustig verder in- en uitademen... :p). Na een uurtje ronddwalen door het nog steeds drukke stadscentrumbesloten wedateen stukje Palestijnse cultuur opsnuiven geen kwaad kon en vandaar gingen we op zoek naar het enige ijskraam van Ramallah omnen heerlijken, authentieke Palestijnseijscrèmete verorberen: Smakelijk!

En tot morgen ;-)

http://www.bilin-village.org/english/videos/3090-Bilin-againts-the-Wall-a-film-by-Emad-Bornat